Negen fantastische bands die niet uit Engeland of de VS komen
Popmuziek is uitgevonden in Engeland en verfijnd in de VS. De rest van de wereld is namaak, Frans Bauer, K-pop of ABBA. Toch? Ik moet bekennen dat mijn muzikale dieet lang, te lang, heeft bestaan uit Engelstalig werk, gemaakt door Amerikanen, Engelsen en U2. De laatste pakweg tien jaar is dat aan het veranderen. Zweedse elektronica, Japans postrock, Franse blackgaze. Geniet mee!
1. MONO (Japan)
Overrompelende postrock met een onmiskenbaar Aziatisch randje. Het begon voor mij allemaal met onderstaand filmpje, de kwaliteit is niet eens zo goed. Maar ik was verkocht. Een paar jaar later zagen we ze live in Hamburg. Bij het eerste nummer sprongen de tranen in mijn ogen. Ik was diep ontroerd van instrumentale muziek, ik weet nog steeds niet waarom.
2. Tocotronic (Duitsland)
Van die nerdy, krakerige, lo-fi bandjes met liedjes over hele zware levens. Daar zijn ze in Engelstalige landen al heel lang goed in. Maar Hamburg heeft Tocotronic. Lekkere, puntige liedjes met veel zelfspot en heerlijke songtitels: Wir sind hier nicht in Seattle, Dirk.
3. Glasvegas (Glasgow)
James Allan van Glasvegas zingt niet in het Engels, het is niet eens Schots, maar Glaswegian en daardoor bijna onverstaanbaar voor de doorsnee wereldburger. De emoties bij deze band zijn enorm. De eerste keer dat ik ze hoorde, vond ik het een maffe mix tussen Bowie en The Smiths, maar er zit veel meer achter. Er zijn maanden geweest dat ik bijna niets anders luisterde (en meeblèrde).
4. Mogwai (Schotland)
Ook Schotland en ook Glasgow en ook verre van Engels. In een van de zeldzame nummers waarin deze mede-grondleggers van de postrock zingen, doen ze dat in het Welsh. Ze gaan al heel lang mee en dat maakt het bijzonder moeilijk om iets aan te bevelen wat enigszins de lading dekt. Een bloedmooi pianostuk daarom van dit instituut dat net zo makkelijk hardrock of Stranger Things-tunes produceert.
5. pg.lost (Zweden)
Lang leve Spotify. Dit is zo'n band die ik via via tegenkwam. Via MONO denk ik, of via Mogwai. Het is postrock, maar weer op een heel eigen manier. Bij dit nummer denk ik altijd aan lege Duitse snelwegen met regenachtige heuvels op de achtergrond en dat voelt heel fijn, gek genoeg.
6. Slagsmalsklubben (Zweden)
Ik ken niemand die snapt waarom ik dit goed vind. Ik snap het zelf ook niet, maar ik word soms zo blij van deze Zweedse groep elektronicamalloten dat ik wel eens geroepen heb dat dit de volgende stap is in de muzikale ontwikkeling van de mensheid. Bach-Blues-Beatles-Led Zeppelin-Slagmalsklubben. Als je meteen gillend weg wil lopen bij deze muziek, blijf dan in elk geval even plakken voor deze geniale fanvideo.
7. Alcest (Frankrijk)
Intense shoegaze met een zwart randje. En lieflijke Franse teksten die zo nu en dan worden afgewisseld met intens gekrijs. C'est Alcest.
8. Motorpsycho (Noorwegen)
Een band waarvan je hoort dat de platenkast vol staat met heel veel oudere, stevige Amerikaanse bands. Ze sluiten aan bij een traditie en toch hoor je dat hun wieg niet in Kansas stond. Ze komen uit Trondheim, ze bestonden al toen de Berlijnse Muur er nog was en ze gaan volledig hun eigenwijze gang. De eerste keer dat ik Vortex Surfer hoorde, was zo'n zeldzaam Smells-like-teen-spiritmoment. Dat plotseling alles wat je dacht te weten over muziek op losse schroeven staat.
9. Godspeed You! Black Emperor (Canada)
Een experimenteel muzikaal collectief volgens Wikipedia en dat dekt wel aardig de lading. Experimenteel is het zeker en de leden zijn ook in veel andere projecten actief. De naam klinkt duister, maar deze Canadezen doen niet aan duivelverering, ze zijn wel zeer politiek uitgesproken: op het randje van heel erg links en anarchistisch.
1. MONO (Japan)
Overrompelende postrock met een onmiskenbaar Aziatisch randje. Het begon voor mij allemaal met onderstaand filmpje, de kwaliteit is niet eens zo goed. Maar ik was verkocht. Een paar jaar later zagen we ze live in Hamburg. Bij het eerste nummer sprongen de tranen in mijn ogen. Ik was diep ontroerd van instrumentale muziek, ik weet nog steeds niet waarom.
2. Tocotronic (Duitsland)
Van die nerdy, krakerige, lo-fi bandjes met liedjes over hele zware levens. Daar zijn ze in Engelstalige landen al heel lang goed in. Maar Hamburg heeft Tocotronic. Lekkere, puntige liedjes met veel zelfspot en heerlijke songtitels: Wir sind hier nicht in Seattle, Dirk.
3. Glasvegas (Glasgow)
James Allan van Glasvegas zingt niet in het Engels, het is niet eens Schots, maar Glaswegian en daardoor bijna onverstaanbaar voor de doorsnee wereldburger. De emoties bij deze band zijn enorm. De eerste keer dat ik ze hoorde, vond ik het een maffe mix tussen Bowie en The Smiths, maar er zit veel meer achter. Er zijn maanden geweest dat ik bijna niets anders luisterde (en meeblèrde).
4. Mogwai (Schotland)
Ook Schotland en ook Glasgow en ook verre van Engels. In een van de zeldzame nummers waarin deze mede-grondleggers van de postrock zingen, doen ze dat in het Welsh. Ze gaan al heel lang mee en dat maakt het bijzonder moeilijk om iets aan te bevelen wat enigszins de lading dekt. Een bloedmooi pianostuk daarom van dit instituut dat net zo makkelijk hardrock of Stranger Things-tunes produceert.
5. pg.lost (Zweden)
Lang leve Spotify. Dit is zo'n band die ik via via tegenkwam. Via MONO denk ik, of via Mogwai. Het is postrock, maar weer op een heel eigen manier. Bij dit nummer denk ik altijd aan lege Duitse snelwegen met regenachtige heuvels op de achtergrond en dat voelt heel fijn, gek genoeg.
6. Slagsmalsklubben (Zweden)
Ik ken niemand die snapt waarom ik dit goed vind. Ik snap het zelf ook niet, maar ik word soms zo blij van deze Zweedse groep elektronicamalloten dat ik wel eens geroepen heb dat dit de volgende stap is in de muzikale ontwikkeling van de mensheid. Bach-Blues-Beatles-Led Zeppelin-Slagmalsklubben. Als je meteen gillend weg wil lopen bij deze muziek, blijf dan in elk geval even plakken voor deze geniale fanvideo.
7. Alcest (Frankrijk)
Intense shoegaze met een zwart randje. En lieflijke Franse teksten die zo nu en dan worden afgewisseld met intens gekrijs. C'est Alcest.
8. Motorpsycho (Noorwegen)
Een band waarvan je hoort dat de platenkast vol staat met heel veel oudere, stevige Amerikaanse bands. Ze sluiten aan bij een traditie en toch hoor je dat hun wieg niet in Kansas stond. Ze komen uit Trondheim, ze bestonden al toen de Berlijnse Muur er nog was en ze gaan volledig hun eigenwijze gang. De eerste keer dat ik Vortex Surfer hoorde, was zo'n zeldzaam Smells-like-teen-spiritmoment. Dat plotseling alles wat je dacht te weten over muziek op losse schroeven staat.
9. Godspeed You! Black Emperor (Canada)
Een experimenteel muzikaal collectief volgens Wikipedia en dat dekt wel aardig de lading. Experimenteel is het zeker en de leden zijn ook in veel andere projecten actief. De naam klinkt duister, maar deze Canadezen doen niet aan duivelverering, ze zijn wel zeer politiek uitgesproken: op het randje van heel erg links en anarchistisch.
Comments
Post a Comment